Kunstreis naar Keulen foto impressie

Het kenmerkende werk van Kathe Kollwitz

Käthe Kollwitz, Piëta in Berlijn

Käthe Kollwitz, Piëta in Keulen

Käthe Kollwitz, ets

Käthe Kollwitz "Het treurend ouderpaar (1915-1931)"

Käthe Kollwitz "Het treurend ouderpaar (1915-1931)"

Het contrast kan eigenlijk niet groter zijn, van de emotionele beelden en het zwart-wit werk van Käthe Kollwitz naar de kleurrijke schilderijen van David Hockney waar iedereen vrolijk van wordt!

David Hockney

David Hockney, Winter Timber, 2009

David Hockney

Biografie David Hockney

David Hockney ( Bradford 9 juli 1937) is een Engels kunstenaar en een van de bekendste vertegenwoordigers van de popart.

 

Hockney begon als een schilder die doeken maakte met een anekdotisch karakter. Maar in 1964 vestigde hij zich in Californië waar hij een meer realistische schilderswijze ontwikkelde. Hij gebruikte thema's als zwembaden, portretten en landschappen. Een van zijn bekendste werken is het doek A bigger splash (1967), waarin een zwembad te zien is. Maar ook schilderde hij zijn twee teckels Boogie en Stanley en stillevens.

Enkele jaren later begon hij foto's in zijn schilderijen te verwerken, een begin van talrijke collages bestaande uit foto's die op zo'n manier bij elkaar zijn gebracht, dat het kubisme eruit herkend kan worden.

Van Hockney is bekend dat hij synesthesie heeft, een eigenschap waarbij men muziek of woorden als kleuren kan zien of proeven.

Hockneys werk heeft grote invloed gehad op het figuratieve realisme van de jaren zestig.

Officiële website van David Hockney: http://www.hockneypictures.com/

 

Hockney is een hype. De talrijke bezoekers aan de tentoonstelling A bigger Picture zijn dolenthousiast. De een zegt: “De kracht zit hem in de overdrijving, de rijkdom van de kleuren.”   Een ander: “Het maakt je blij en opgewekt. Iedereen is overweldigend.”  De eerste regels uit het tijdschrift TABLEAU.

Hockney zette met zijn schilderijen de heuvels van zijn geboortegrond , de Yorkshire Wolds, internationaal op de kaart. Er wordt al gesproken van Hockney Country. Sinds 2005 leeft Hockney in het huis van zijn in 1999 overleden moeder in Bridlington. Dit huis kocht hij voor haar in 1989 het staat aan de boulevard.

Meer landinwaarts van zijn woonplaats, is het per seizoen veranderende landschap met de glooiende heuvels, heggen, bomenrijen, valleien en akkers. Daar staat hij nu met wonderbaarlijk veel energie elke dag en plein air te schilderen, volgens de traditie van de impressionisten.

Hij maakt schetsen op zijn iPhone of iPad of rijdt met een busje met negen videocamera’s op het dak al filmend door dat landschap. Weer of geen weer; vaak gaat hij er al bij zonsopgang op uit om het vroege zonlicht te vangen, of de mist die zich uitspreidt over de landerijen en het kreupelhout. Dit is te zien in de BBC-documentaire A Bigger Picture die regisseur Bruno Wollheim over Hockney maakte. Wollheim volgde Hockney gedurende een periode van 3 jaar – vanaf het moment dat hij Californië verlaat en terugkeert naar Yorkshire. Door onvermeoibaar in de natuur te werken- in aquarel en olieverf in plaats van acryl- en het bestuderen van Chinese rolschilderingen van landschappen, leert hij het ambacht opnieuw. Hij maakt studies van planten, bomen en grassoorten en beseft: “Als je goed kijkt, is er zo ongelooflijk veel om te zien.”

Deze documentaire is te zien op http://www.hollanddoc.nl/   A Bigger Picture

www.hollanddoc.nl/kijk.../d/david-hockney-a-bigger-picture.html

 

http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/kunst-en-cultuur/beeldende-kunst.html?playurn=urn:vpro:media:program:10694571&currentPage=4

In de aanloop naar zijn zeventigste verjaardag besluit kunstenaar David Hockney (1937) na een verblijf van tientallen jaren in Californië terug te keren naar zijn geboortegrond in Yorkshire, in Engeland. Deze grote verandering valt samen met een verlangen om zijn hele benadering van het schilderen met olieverf opnieuw uit te vinden. Voor het eerst schildert hij in de open lucht, midden in het landschap, van seizoen tot seizoen en in allerlei soorten weer. Voor het eerst ook staat hij een camera toe om hem te filmen wanneer hij aan het werk is. Regisseur Bruno Wollheim krijgt volop toegang tot de schilder, zolang hij in zijn eentje, dus zonder cameraploeg, werkt.

De film onderzoekt ook Hockney’s haat-liefde relatie met de fotografie, een medium dat tot dan toe zijn steun en toeverlaat was. Tijdens de opnames van deze documentaire probeert hij een tijd lang de fotografie geheel uit zijn werk te bannen. Door te werken met aquarelverf en het bestuderen van Chinese beschilderde perkamentrollen leert hij het ambacht van het schilderen helemaal opnieuw.

Terwijl Hockney het spektakel van Engelands snel wisselende seizoenen gadeslaat, vindt hij nieuwe inspiratie en zijn ambitie neemt toe: hij stapt over van snelle impressionistische landschapjes naar grotere schilderijen. De film bereikt een hoogtepunt met het in drie weken tijd vervaardigde werk ‘Bigger Trees near Water’, het grootste schilderij ooit in de buitenlucht gemaakt (ruim 15 bij 4 meter).

 

Biografie Käthe Kollwitz

Käthe Kollwitz  8 juli 1867 – 22 april 1945 was een Duits grafisch kunstenares en beeldhouwster.

Käthe Kollwitz 1867 - 1945

Ze was gehuwd met de arts Karl Kollwitz die overleed op 19 juli 1940.

Reeds vroeg openbaarde zich Käthes tekentalent en het eerste onderricht in die richting kreeg zij op veertienjarige leeftijd, in haar geboortestad, van de kopergraveur Rudolf Mauer.

Na haar opleiding bij Mauer ging zij voor een jaar naar Berlijn (1884-1885) om er lessen te volgen in de school van Karel Stauffer-Bern. Terug in Koningsbergen zette Käthe haar studies voort onder leiding van Emil Neide.

In haar studentenperiode ontwikkelde Kollwitz een grote belangstelling voor de sociaaldemocratie, de vrouwenbeweging en het nieuwe naturalisme in de literatuur. Deze belangstelling zou een stevige stempel drukken op haar verdere carrière, die in 1889 begon toen zij zich toelegde op het maken van etsen.

Na haar huwelijk in 1891 vestigde zij zich met haar man, de fondsarts Karl Kollwitz, in een arbeidersbuurt te Berlijn, waar Karl zijn medische praktijk had om armen te verzorgen. Gegrepen door de sociale noden en de verbondenheid tussen moeder en kind, maakte zij deze tot onderwerp van haar prenten. Ze wijdde zich geheel aan de grafische technieken, die zich het best leenden voor het getuigend karakter van haar werk.

Ze trad in 1899 toe tot de Berliner Sezession, een separatistische beweging waarbij de kunstenaars afstand wilden nemen van de doelstellingen van een bestaande vereniging en nieuwe idealen wilden nastreven of een nieuw publiek wilden bereiken. Vijf jaar later trok ze naar Parijs waar ze een opleiding in de beeldhouwkunst volgde.

Tot tweemaal toe was ze in Parijs, waar ze (in 1904) haar eerste opleiding in de beeldhouwkunst genoot.

In 1907 behaalde zij de Villa Romana prijs, waaraan een jaarverblijf verbonden was in de gelijknamige villa in Florence.

In de oorlogsjaren 1914-1918 begon zij te beeldhouwen. In 1914 stierf haar zoon Peter Kollwitz, die musketier in het Duitse leger was, waardoor zij na 1919 vooral de oorlogsellende uitbeeldde zoals in affiches en in de houtsnedenserie "Der Krieg". Haar onverminderde uitdrukkingskracht zocht zij toen in een grotere vereenvoudiging van de vorm en een streven naar abstracte, stilerende monumentaliteit. In april 1915 begon zij aan de uitwerking van de eerste plannen voor een gedenksteen voor het graf van haar zoon Peter. In 1929 verkozen de ridders in de orde “Pour le Mérite” für Wissenschaften und Künste' Käthe Kollwitz als eerste vrouw tot lid van hun exclusieve orde.

Op 23 juli 1931 werd 'Het treurende ouderpaar' geplaatst op Het Roggeveld tussen Zarren en Esen, nabij Diksmuide.

In 1956 werd Peter, samen met 1538 kameraden, naar het Praetbos in Vladslo overgebracht. Tezelfdertijd verhuisde tevens het beeldhouwwerk om daar, zoals voorheen te Esen, bij zijn graf te worden opgesteld. Käthe geeft hierin gestalte aan het grenzeloos verdriet dat de oorlog haar berokkende. Een dubbelbeeld van uitzonderlijk hoog kunstgehalte, eenvoudig van conceptie en daardoor zeer aangrijpend. De vader, Peters eigen vader, neerblikkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon, in het onmiddellijk bereik van zijn ogen. De moeder, Käthe Kollwitz zelf, voorovergebogen, één en al verdriet en liefde. De kunstenares wilde in dit werk niet alleen de moeder van Peter zijn, maar van allen die met hem aan het IJzerfront de dood vonden.

Op 22 april 1945 stierf Käthe Kollwitz in Moritzburg op 77-jarige leeftijd.

Kollwitz maakte talrijke tekeningen, etsen. Lithografieën en houtsneden, in het begin van haar loopbaan, ook enkele gentrestukken in olieverf. Pas omstreeks haar vijfenveertigste begon zij te beeldhouwen.

Na de vroege familie- en zelfportretten die onder realistische invloed stonden, formuleerde ze haar eerste getuigenissen. Deze bestonden uit gedetailleerde etsen, in historische cyclussen (bijvoorbeeld De opstand der Wevers en De Boerenoorlog). Onder de indruk van het werk van de Noorse kunstschilder Edvard Munch gaf ze haar aanklachten vorm in stille, uitdrukkingsloze figuren. Later zette ze echter het realisme om in een eigen expressionisme.

In 1933 werd haar werk 'entartet' (ontaard) verklaard en werd zij door de nationaalsocialisten verdreven van de Berlijnse academie, waar zij sinds 1928 hoogleraar van de grafische afdeling was. Ook uit de orde Pour le Mérite werd zij verwijderd. In 1936 kreeg zij een expositieverbod en daarna heeft zij alleen nog getekend en gebeeldhouwd. In haar late werk nam het afbeelden van moeder en kind een centrale plaats in.

Bekende werken van Käthe Kollwitz zijn:

• De opstand der wevers (1895-1898). Dit werk bestaat uit 6 grote etsen.
• De boerenoorlog (1902-1908)
• De carmagnole (1901)
• Het wachten (1914), Litho
• Oorlog (1920-1924)
• Proletariaat (1925)
• Het treurend ouderpaar (1915-1931) (Duits: das traurende Elternpaar)

 

Tekst overgenomen van :

http://nl.wikipedia.org/wiki/K%C3%A4the_Kollwitz